Titel	F1 2009
Platform	Nintendo Wii, PlayStation Portable
Genre	Sim Racing
Ontwikkelaar	Sumo Digital
Uitgever	Codemasters
Releasedatum	inmiddels verschenen

Getest op: Nintendo Wii, PlayStation Portable

We gaan even tien jaar terug in de tijd. Michael Schumacher en Mika Häkkinen domineerden de Formule 1 en de licentie werd in die tijd vertaald naar games door onder meer EA en Infogrames, dat samenwerkte met de studio van perfectionist Geoff Crammond. Vooral die studio zette enkele briljante Formule 1 games neer, met als goed voorbeeld Grand Prix 4. Waar EA een grote publiek bereikte, zetten Crammond en consorten een standaard op het gebied van kwaliteit. Het stokje werd vervolgens overgenomen door Sony, dat jaarlijks Formula One games produceerde, tot aan Formula One: Championship Edition, een launchgame voor de PlayStation 3. De licentie bleek echter te duur voor het rendement dat het opleverde. Het werd stil rond Formule 1 in games...

Totdat Codemasters de licentie oppikte. Beter nieuws konden fans van de koningsklasse in autosport zich nauwelijks wensen. De Britse ontwikkelaar heeft zijn sporen op racegame-gebied al lang en breed verdiend met succesvolle titels als Dirt en Race Driver Grid, dus een geschiktere partij om zich over de Formule 1 te ontfermen is nauwelijks denkbaar. De uitgever nam direct twee projecten in ontwikkeling; voor de Xbox 360 en de PlayStation 3 werd F1 2010 ontwikkeld, terwijl Codemasters ontwikkelstudio Sumo Digital aan het werk zette voor F1 2009 voor de Nintendo Wii en de PlayStation Portable.

Dat gegeven maakt van F1 2009 automatisch een opwarmertje. Hoewel er zat mensen met een Wii of PSP zijn die geïnteresseerd zouden kunnen zijn in een Formule 1 game, 'gaat het toch om' de game die volgend jaar voor de 'echte' next-gen consoles verschijnt. Dat neemt echter niet weg dat we F1 2009 graag even meepakken, al is het maar omdat het al twee jaar geleden is dat we een echte Formule 1 game hebben gespeeld. F1 2009 pakt logischerwijs uit met de 2009-licentie. Aangezien de game pas na het seizoen verschijnt, hebben de makers de verhouding van dit seizoen in het spel verwerkt. Reken dus op Jenson Button en Sebastian Vettel vooraan, met McLaren en Ferrari in een verbeten achtervolging.

Sturen

Wat moet je uitleggen aan een F1 spel? Het biedt de speler uiteraard alles wat te maken heeft met het 2009-seizoen van de Formule 1, dus alle circuits, teams en coureurs zitten keurig netjes in het spel verwerkt. Ook wat de spelvormen betreft is alles redelijk gesneden koek; je kunt snel een race starten, een volledig Grand Prix-weekend afwerken, een seizoen doorspelen of zelfs een carrière van drie seizoenen doorlopen. Hoewel het bekende materie is en geen toonbeeld van creativiteit, zijn deze standaard spelvormen wel de zaken die F1-fans het meest zullen aanspreken in een Formule 1-spel.

Daarbij biedt F1 2009 nog een extra modus, die de speler mogelijk wat langer weet te binden. In de Challenge modus wachten je tien levels met elk zeven uitdagingen, die je allen moet volbrengen om het volgende niveau te bereiken. Zo'n uitdaging houdt bijvoorbeeld in dat je een bepaald aantal auto's moet inhalen in een rondje, of een bepaalde rondetijd moet neerzetten. Elke zevende uitdaging is een speciale uitdaging. In de eerste uitdaging in deze reeks krijg je bijvoorbeeld de opdracht in de punten te eindigen terwijl je op droogweerbanden rijdt, in de stromende regen.

Dat laatste vereist een aardig potje sturen, en dat is uiteindelijk waar het om gaat in racegames. Hier verschillen de PSP-versie en de Wii-versie natuurlijk van elkaar. Waar de PSP bij het sturen terugvalt op ouderwets 'tikjes geven', bestuur je de Wii-versie natuurlijk met de Wiimote, en daar zijn wij altijd wat huiverig voor. Hoewel er al sinds de lancering van Nintendo's console racegames verschijnen, hebben die onze aandacht eigenlijk nooit weten vast te houden - met uitzondering van Mario Kart misschien. De Wiimote kan in potentie voor een realistischere race-ervaring zorgen, maar tot op heden is dat in onze ogen nog niet gelukt.

Het verraste ons dan ook dat F1 2009 onze aanvankelijke scepsis al vrij snel wist te tackelen. Met erg, erg veel inspanning lukt het om de wagens op de baan te houden en als je de moeilijkheidsgraad niet te hoog instelt, beleef je binnen afzienbare tijd mooie races. Aangezien we in onze oefenperiode vol crashes voornamelijk in Melbourne reden, hadden we die baan na een uurtje wel aardig onder de knie. Zodra je het gevoel voor insturen hebt en weet hoe het spel reageert op jouw Wiimote-bewegingen, wordt het rijden gewoon leuk, ook al zul je constant geconcentreerd moeten blijven.

Toch is het niet allemaal koek en ei met de Wii-versie. Het circuit van Monaco bleek bijvoorbeeld een onmogelijke opgave. We hebben daar letterlijk niet één snel en foutloos rondje gereden. Schade uit en rijhulpen aan dan maar? Dat geeft wel een leuk resultaat. Als een bobslee vlogen we ineens de baan over, keurig grindend langs alle vangrails in het prinsdom. We noteerden ongeëvenaarde rondetijden en waren ongeveer vijftien seconden per rondje sneller dan de rest. Best grappig voor een keer, maar niet echt de bedoeling van een Formule 1-game.

Hoofdzaak blijft echter dat het sturen te leren valt. De Wiimote blijkt verrassend goed te reageren op zelfs minieme stuurbewegingen, waardoor je na lang oefenen wel degelijk een stevig potje kunt racen. De vraag blijft echter: is het genoeg? Want hoewel het een aparte belevenis is om op deze manier een F1-race te rijden, betwijfelen we of F1 2009 een game als Formula One: Championship Edition achter zich laat. Wij durven te stellen dat de gemiddelde F1-fan, toch een sport die draait op beelden, mooie graphics belangrijk vindt, en dan ben je bij de PSP en de Wii aan het verkeerde adres. De presentatie is kil, de audiovisuele prestatie mager, al weet je dat van tevoren bij PSP- en Wii-games.

Conclusie

Het is lastig om F1 2009 te beoordelen zonder het spel af te rekenen op punten die eigenlijk niet aan de ontwikkelaar verweten kunnen worden. Het is immers bekend dat de graphics op de Wii en de PSP minder zijn dan die van de PS3 en de Xbox 360. Toch speelt het wel mee, zeker bij een game die draait om een flashy sport als de Formule 1. Daar komt bij dat de PSP werkelijk niets nieuws doet ten opzichte van eerdere F1-games en de Wii-versie vooral zeer lastig blijkt, al is de besturing wel degelijk te leren. De vraag is echter of F1-fans daar op zitten te wachten, of dat zij F1 2009 liever overslaan en op 'de echte' F1-game wachten. Dat predicaat nekt F1 2009 ook; hoe vermakelijk de game ook kan zijn, het blijft voelen als een opwarmertje voor F1 2010, dat volgend jaar F1-fans definitief tevreden moet stellen. Tot die tijd is F1 2009 een aardig zoethoudertje, maar niet meer dan dat.

Pluspunten

• Eindelijk weer F1
• Sturen met Wiimote werkt
• Challenge modus

Minpunten

• Audiovisueel matig
• Sturen met Wiimote wel moeilijk
• PSP-versie voegt niets toe aan eerdere games

BRON: Tweakers.net

Titel	Rogue Warrior
Platform	pc, Xbox 360, Playstation 3
Genre	First person shooter
Ontwikkelaar	Rebellion
Uitgever	Bethesda Softworks
Releasedatum	inmiddels verschenen

Getest op: PlayStation 3
Ook verkrijgbaar op: Xbox 360, pc

"Is 'ie voor jezelf?" Niet begrijpend kijk ik de verkoopmedewerker van de plaatselijke gameshop in Amersfoort aan. Voor mezelf? "Ja... zo ongeveer... voor mijn werk', antwoord ik, enigszins overvallen. Twee vragende ogen kijken me aan. Ik leg uit dat ik voor Tweakers.net schrijf, en dat we normaal gesproken games aangeleverd krijgen van uitgevers, maar dat dat in dit geval niet gebeurd is. Voor de verkoper is de kous daarmee af: "Oké. Ik dacht, ik vraag het even, want ik zou wel een kouwe zijn als ik je dit spel zonder iets te zeggen zou meegeven."

De beste man weet waar hij het over heeft. Je hoeft geen seconde Rogue Warrior gespeeld te hebben om te weten dat dit spel weinig, heel weinig succes zal oogsten. Diverse media in het buitenland hebben de game reeds neergesabeld, en daarmee komen we bij de reden voor ons bezoekje aan de gameshop. Uitgever Bethesda heeft namelijk besloten dat al te veel coverage de game niet ten goede zal komen, en distributeur Namco Bandai Benelux daarom opgelegd niets met het spel te doen. Dat houdt in: Rogue Warrior ligt wel in de winkels, maar wordt niet naar de pers uitgestuurd en er wordt geen marketing voor gedaan. Doodzwijgen dus, en hopen dat onwetende consumenten de game per abuis in huis halen, om er zo toch nog iets aan te verdienen.

Kan dit? Ja, want het gebeurt. Vaak is de keuze wel te verklaren doordat uitgevers een inschatting maken op basis van doelgroep. Jurrie Hobers, directeur van Codemasters Benelux en namens Codemasters verantwoordelijk voor een aantal landen, liet zich in een debat over gamejournalistiek bijvoorbeeld ontvallen dat Codemasters niet altijd zijn games naar alle grote game-media stuurt, omdat sommige games niet aansluiten bij de lezers die dergelijke sites traditioneel trekken. Mocht er echter toch interesse vanuit een redactie zijn, dan is het altijd mogelijk zo'n game op te vragen.

Zo niet bij Rogue Warrior. Natuurlijk weten ook wij hoe het met de game gesteld is. Een veelgehoord kritiekpunt is echter: games krijgen tegenwoordig alleen maar hoge cijfers. Dat komt enerzijds doordat het algemene niveau hoger komt te liggen, maar dat wordt nog eens versterkt als uitgevers hun slechte producten niet meer beschikbaar stellen voor een bespreking. Alsof de consument alleen geïnformeerd mag worden over goede producten, en niet over slechte.

Het is jammer dat verdere motivatie vanuit Bethesda ontbreekt. Namco Bandai Benelux is in dit verhaal slechts doorgeefluik, en is gebonden aan de instructies vanuit het Verenigd Koninkrijk. Tweakers.net heeft uiteraard om verdere uitleg van Bethesda gevraagd, maar tot op heden nog niets van de uitgever mogen vernemen. Het lijkt erop dat Rogue Warrior bij de uitgever 'Game non grata' is; nu het spel in de winkels ligt, wil Bethesda het product zo snel mogelijk vergeten en de aandacht weer vestigen op succesnummers als Fallout 3 en de shooter Brink, die volgend jaar moet verschijnen. Helaas, zo makkelijk komt Bethesda er niet van af. Daarom vind je op de volgende pagina toch een korte bespreking van Rogue Warrior, waar wij verder ook niet al te veel woorden aan vuil willen maken, want zoals de verkoper van de gameshop ons al deed vermoeden: het is abominabel.

De Game

Rogue Warrior speelt in de periode van de Koude Oorlog en draait om Richard 'Dick' Marcinko, een werkelijk bestaand persoon. Marcinko was toentertijd een keiharde US Navy SEAL, die namens de Verenigde Staten moeilijke missies in vijandelijk gebied uitvoerde. In Rogue Warrior wordt Marcinko gedropt in Noord-Korea, waar hij al direct zijn twee metgezellen verliest en er alleen voor komt te staan. Geen probleem voor staalharde Dick, die gewoon verder gaat met zijn missie, zelfs al geeft zijn commandant hem opdracht die af te breken. Nee hoor, Big Bad Dick maakt taken die hij krijgt opgelegd af, hoe onmogelijk die ook lijken. Daarmee is alles over het verhaal wel gezegd; het flinterdunnetje plotje dat de speler bij de hand neemt en door Noord-Korea en de Sovjet-Unie leidt, verdient de naam 'verhaal' nauwelijks.

De stoerheid waarmee Dick wordt neergezet klinkt lekker over-the-top Amerikaans, maar verliest binnen enkele momenten totaal zijn waarde. Zodra je voor het eerst naar links of rechts loopt, voelt Rogue Warrior aan alsof er iets niet klopt. De manier waarop we ons voortbewogen in het spel deed ons denken aan de manier waarop dat twintig jaar geleden in Doom gebeurde. Alles voelt statisch, je hebt geen moment het gevoel dat je de rol van levende moordmachine speelt. Zo zit er bijvoorbeeld geen springknop in Rogue Warrior en heb je ook niet mogelijkheid om over een hekje heen te klimmen. Dat houdt in dat elk randje hoger dan een centimeter of vijftien een onneembaar obstakel vormt voor moordmachine Dick.

Dat is slechts een voorbeeld van elementen waarmee de gameplay de mist in gaat. Minstens zo pijnlijk: op diverse plekken kom je kastjes tegen waarin onder meer granaten liggen. Deze granaten kun je niet pakken, want de deurtjes van de kasten zitten zo dicht bij elkaar dat breedgeschouderde Dick er niet tussen past en dus niet bij de granaten kan komen. Het is alsof niemand even de moeite heeft genomen het spel eens te testen voor het in de winkels werd gelegd, zo simpel zijn sommige fouten in de gameplay.

De basisgameplay voelt overal onwennig aan. Mikken is een crime. Toegegeven, we zijn inmiddels allemaal Call of Duty gewend, waardoor de lat op het gebied van richten en schieten erg hoog is gelegd. Rogue Warrior bevindt zich echter aan de andere kant van het spectrum. Het mikken en schieten blijft onwennig aanvoelen, waardoor we een aantal keer in zeer overzichtelijke situaties dood gingen omdat we het gewoon niet voor elkaar kregen raak te schieten. Het spel laat je dan nog de optie om, van dichtbij, tegenstanders met diverse bewegingen in een keer af te maken. Dit oogt in het begin nog enigszins spectaculair, maar de lol gaat er al gauw af. Bovendien loopt Dick geen schade op als hij in zo'n move zit, dus maken die moves het spel ook erg makkelijk.

Zo makkelijk zelfs dat je binnen maximaal drie uur wel door de singleplayer heen bent. Drie uur. De makers van Call of Duty: Modern Warfare 2 kregen op hun kop omdat de singleplayer binnen vijf of zes uur uit te spelen zou zijn, en dat was een dijk van een singleplayer-avontuur. Rogue Warrior doet het met de helft van de tijd en met veel minder dan de helft van de kwaliteit, voor exact hetzelfde bedrag. Er is daarna nog wel een multiplayer, maar daar valt weinig te beleven. Er is nauwelijks iemand online, en zo wel, dan biedt Rogue Warrior niet meer dan slechte gameplay in gamemodi en speelvelden die héél standaard zijn. Kortom: zonde van je tijd.

Gelukkig heeft het spel nog één ijzer in het vuur: Mickey Rourke. De bekende acteur verzorgt de stem van Dick Marcinko en eerlijk is eerlijk: de sappige oneliners vliegen je om de oren. Dat deze zinnen niet altijd aansluiten op de gameplay, mag de pret niet drukken. "Happy 4th of July, motherf*cking c*cks*ckers!" Inderdaad: het vocabulaire van Marcinko blijkt voor tachtig procent te bestaan uit woorden die de dames en heren van de Bond tegen het vloeken maar beter niet kunnen horen. Al geeft Rourkes inbreng Dick nog iets van charme, het is veel te weinig om Rogue Warrior enig bestaansrecht te geven. Al was het maar omdat het geheel ook nog eens 'gedragen' wordt door een bijzonder belabberde visuele prestatie.

Conclusie

Rogue Warrior vormt, gelukkig, een uitzondering. Uitgevers weten tegenwoordig al vroeg welke games het minimumniveau voor een release niet gaan halen, en annuleren om die reden regelmatig projecten. Dat laatste had beter ook met Rogue Warrior kunnen gebeuren, al was het maar om ontwikkelaar Rebellion en uitgever Bethesda deze smet te besparen. Het enige fijne aan Rogue Warrior is dat het snel afgelopen is, want langer dan drie uur hadden wij waarschijnlijk ook niet volgehouden. Toegegeven, de oneliners van Mickey Rourke wisten nog wel eens een glimlach op ons gezicht te toveren, maar daarmee houdt het ook wel op. Brakke gameplay, opzichtige fouten, nauwelijks een verhaal, weinig speelduur en audiovisueel ondermaats. Kortom, gewoon slecht, maar ook die games horen gereviewd te kunnen worden.

Pluspunten

• Rourkes oneliners

Minpunten

• Slechte besturing
• Slechte graphics
• Slecht verhaal
• Slechte speelduur
• Slechte multiplayer

BRON: tweakers.net