Roque Warior

Titel	Rogue Warrior
Platform	pc, Xbox 360, Playstation 3
Genre	First person shooter
Ontwikkelaar	Rebellion
Uitgever	Bethesda Softworks
Releasedatum	inmiddels verschenen

Getest op: PlayStation 3
Ook verkrijgbaar op: Xbox 360, pc

"Is 'ie voor jezelf?" Niet begrijpend kijk ik de verkoopmedewerker van de plaatselijke gameshop in Amersfoort aan. Voor mezelf? "Ja... zo ongeveer... voor mijn werk', antwoord ik, enigszins overvallen. Twee vragende ogen kijken me aan. Ik leg uit dat ik voor Tweakers.net schrijf, en dat we normaal gesproken games aangeleverd krijgen van uitgevers, maar dat dat in dit geval niet gebeurd is. Voor de verkoper is de kous daarmee af: "Oké. Ik dacht, ik vraag het even, want ik zou wel een kouwe zijn als ik je dit spel zonder iets te zeggen zou meegeven."

De beste man weet waar hij het over heeft. Je hoeft geen seconde Rogue Warrior gespeeld te hebben om te weten dat dit spel weinig, heel weinig succes zal oogsten. Diverse media in het buitenland hebben de game reeds neergesabeld, en daarmee komen we bij de reden voor ons bezoekje aan de gameshop. Uitgever Bethesda heeft namelijk besloten dat al te veel coverage de game niet ten goede zal komen, en distributeur Namco Bandai Benelux daarom opgelegd niets met het spel te doen. Dat houdt in: Rogue Warrior ligt wel in de winkels, maar wordt niet naar de pers uitgestuurd en er wordt geen marketing voor gedaan. Doodzwijgen dus, en hopen dat onwetende consumenten de game per abuis in huis halen, om er zo toch nog iets aan te verdienen.

Kan dit? Ja, want het gebeurt. Vaak is de keuze wel te verklaren doordat uitgevers een inschatting maken op basis van doelgroep. Jurrie Hobers, directeur van Codemasters Benelux en namens Codemasters verantwoordelijk voor een aantal landen, liet zich in een debat over gamejournalistiek bijvoorbeeld ontvallen dat Codemasters niet altijd zijn games naar alle grote game-media stuurt, omdat sommige games niet aansluiten bij de lezers die dergelijke sites traditioneel trekken. Mocht er echter toch interesse vanuit een redactie zijn, dan is het altijd mogelijk zo'n game op te vragen.

Zo niet bij Rogue Warrior. Natuurlijk weten ook wij hoe het met de game gesteld is. Een veelgehoord kritiekpunt is echter: games krijgen tegenwoordig alleen maar hoge cijfers. Dat komt enerzijds doordat het algemene niveau hoger komt te liggen, maar dat wordt nog eens versterkt als uitgevers hun slechte producten niet meer beschikbaar stellen voor een bespreking. Alsof de consument alleen geïnformeerd mag worden over goede producten, en niet over slechte.

Het is jammer dat verdere motivatie vanuit Bethesda ontbreekt. Namco Bandai Benelux is in dit verhaal slechts doorgeefluik, en is gebonden aan de instructies vanuit het Verenigd Koninkrijk. Tweakers.net heeft uiteraard om verdere uitleg van Bethesda gevraagd, maar tot op heden nog niets van de uitgever mogen vernemen. Het lijkt erop dat Rogue Warrior bij de uitgever 'Game non grata' is; nu het spel in de winkels ligt, wil Bethesda het product zo snel mogelijk vergeten en de aandacht weer vestigen op succesnummers als Fallout 3 en de shooter Brink, die volgend jaar moet verschijnen. Helaas, zo makkelijk komt Bethesda er niet van af. Daarom vind je op de volgende pagina toch een korte bespreking van Rogue Warrior, waar wij verder ook niet al te veel woorden aan vuil willen maken, want zoals de verkoper van de gameshop ons al deed vermoeden: het is abominabel.

De Game

Rogue Warrior speelt in de periode van de Koude Oorlog en draait om Richard 'Dick' Marcinko, een werkelijk bestaand persoon. Marcinko was toentertijd een keiharde US Navy SEAL, die namens de Verenigde Staten moeilijke missies in vijandelijk gebied uitvoerde. In Rogue Warrior wordt Marcinko gedropt in Noord-Korea, waar hij al direct zijn twee metgezellen verliest en er alleen voor komt te staan. Geen probleem voor staalharde Dick, die gewoon verder gaat met zijn missie, zelfs al geeft zijn commandant hem opdracht die af te breken. Nee hoor, Big Bad Dick maakt taken die hij krijgt opgelegd af, hoe onmogelijk die ook lijken. Daarmee is alles over het verhaal wel gezegd; het flinterdunnetje plotje dat de speler bij de hand neemt en door Noord-Korea en de Sovjet-Unie leidt, verdient de naam 'verhaal' nauwelijks.

De stoerheid waarmee Dick wordt neergezet klinkt lekker over-the-top Amerikaans, maar verliest binnen enkele momenten totaal zijn waarde. Zodra je voor het eerst naar links of rechts loopt, voelt Rogue Warrior aan alsof er iets niet klopt. De manier waarop we ons voortbewogen in het spel deed ons denken aan de manier waarop dat twintig jaar geleden in Doom gebeurde. Alles voelt statisch, je hebt geen moment het gevoel dat je de rol van levende moordmachine speelt. Zo zit er bijvoorbeeld geen springknop in Rogue Warrior en heb je ook niet mogelijkheid om over een hekje heen te klimmen. Dat houdt in dat elk randje hoger dan een centimeter of vijftien een onneembaar obstakel vormt voor moordmachine Dick.

Dat is slechts een voorbeeld van elementen waarmee de gameplay de mist in gaat. Minstens zo pijnlijk: op diverse plekken kom je kastjes tegen waarin onder meer granaten liggen. Deze granaten kun je niet pakken, want de deurtjes van de kasten zitten zo dicht bij elkaar dat breedgeschouderde Dick er niet tussen past en dus niet bij de granaten kan komen. Het is alsof niemand even de moeite heeft genomen het spel eens te testen voor het in de winkels werd gelegd, zo simpel zijn sommige fouten in de gameplay.

De basisgameplay voelt overal onwennig aan. Mikken is een crime. Toegegeven, we zijn inmiddels allemaal Call of Duty gewend, waardoor de lat op het gebied van richten en schieten erg hoog is gelegd. Rogue Warrior bevindt zich echter aan de andere kant van het spectrum. Het mikken en schieten blijft onwennig aanvoelen, waardoor we een aantal keer in zeer overzichtelijke situaties dood gingen omdat we het gewoon niet voor elkaar kregen raak te schieten. Het spel laat je dan nog de optie om, van dichtbij, tegenstanders met diverse bewegingen in een keer af te maken. Dit oogt in het begin nog enigszins spectaculair, maar de lol gaat er al gauw af. Bovendien loopt Dick geen schade op als hij in zo'n move zit, dus maken die moves het spel ook erg makkelijk.

Zo makkelijk zelfs dat je binnen maximaal drie uur wel door de singleplayer heen bent. Drie uur. De makers van Call of Duty: Modern Warfare 2 kregen op hun kop omdat de singleplayer binnen vijf of zes uur uit te spelen zou zijn, en dat was een dijk van een singleplayer-avontuur. Rogue Warrior doet het met de helft van de tijd en met veel minder dan de helft van de kwaliteit, voor exact hetzelfde bedrag. Er is daarna nog wel een multiplayer, maar daar valt weinig te beleven. Er is nauwelijks iemand online, en zo wel, dan biedt Rogue Warrior niet meer dan slechte gameplay in gamemodi en speelvelden die héél standaard zijn. Kortom: zonde van je tijd.

Gelukkig heeft het spel nog één ijzer in het vuur: Mickey Rourke. De bekende acteur verzorgt de stem van Dick Marcinko en eerlijk is eerlijk: de sappige oneliners vliegen je om de oren. Dat deze zinnen niet altijd aansluiten op de gameplay, mag de pret niet drukken. "Happy 4th of July, motherf*cking c*cks*ckers!" Inderdaad: het vocabulaire van Marcinko blijkt voor tachtig procent te bestaan uit woorden die de dames en heren van de Bond tegen het vloeken maar beter niet kunnen horen. Al geeft Rourkes inbreng Dick nog iets van charme, het is veel te weinig om Rogue Warrior enig bestaansrecht te geven. Al was het maar omdat het geheel ook nog eens 'gedragen' wordt door een bijzonder belabberde visuele prestatie.

Conclusie

Rogue Warrior vormt, gelukkig, een uitzondering. Uitgevers weten tegenwoordig al vroeg welke games het minimumniveau voor een release niet gaan halen, en annuleren om die reden regelmatig projecten. Dat laatste had beter ook met Rogue Warrior kunnen gebeuren, al was het maar om ontwikkelaar Rebellion en uitgever Bethesda deze smet te besparen. Het enige fijne aan Rogue Warrior is dat het snel afgelopen is, want langer dan drie uur hadden wij waarschijnlijk ook niet volgehouden. Toegegeven, de oneliners van Mickey Rourke wisten nog wel eens een glimlach op ons gezicht te toveren, maar daarmee houdt het ook wel op. Brakke gameplay, opzichtige fouten, nauwelijks een verhaal, weinig speelduur en audiovisueel ondermaats. Kortom, gewoon slecht, maar ook die games horen gereviewd te kunnen worden.

Pluspunten

• Rourkes oneliners

Minpunten

• Slechte besturing
• Slechte graphics
• Slecht verhaal
• Slechte speelduur
• Slechte multiplayer

BRON: tweakers.net